217. பாலை

	'பெய்து புறந்தந்த பொங்கல் வெண் மழை,
	எஃகு உறு பஞ்சித் துய்ப் பட்டன்ன,
	துவலை தூவல் கழிய, அகல் வயல்
	நீடு கழைக் கரும்பின் கணைக் கால் வான் பூக்
5	கோடைப் பூளையின் வாடையொடு துயல்வர,
	பாசிலை பொதுளிய புதல்தொறும் பகன்றை
	நீல் உண் பச்சை நிறம் மறைத்து அடைச்சிய
	தோல் எறி பாண்டிலின் வாலிய மலர,
	கோழிலை அவரைக் கொழு முகை அவிழ,
10	ஊழ் உறு தோன்றி ஒண் பூத் தளை விட,
	புலம்தொறும் குருகினம் நரல, கல்லென
	அகன்று உறை மகளிர் அணி துறந்து நடுங்க,
	அற்சிரம் வந்தன்று; அமைந்தன்று இது என,
	எப் பொருள் பெறினும், பிரியன்மினோ' எனச்
15	செப்புவல் வாழியோ, துணையுடையீர்க்கே;
	நல்காக் காதலர் நலன் உண்டு துறந்த
	பாழ் படு மேனி நோக்கி, நோய் பொர,
	இணர் இறுபு உடையும் நெஞ்சமொடு, புணர்வு வேட்டு,
	எயிறு தீப் பிறப்பத் திருகி,
20	நடுங்குதும் பிரியின் யாம் கடு பனி உழந்தே.

243. பாலை

	அவரை ஆய் மலர் உதிர, துவரின
	வாங்கு துளைத் துகிரின் ஈங்கை பூப்ப,
	இறங்கு போது அவிழ்ந்த ஈர்ம் புதல் பகன்றைக்
	கறங்கு நுண் துவலையின் ஊருழை அணிய,
5	பெயல் நீர் புது வரல் தவிர, சினை நேர்பு
	பீள் விரிந்து இறைஞ்சிய பிறங்கு கதிர்க் கழனி
	நெல் ஒலி பாசவல் துழைஇ, கல்லெனக்
	கடிது வந்து இறுத்த கண் இல் வாடை!
	'நெடிது வந்தனை' என நில்லாது ஏங்கிப்
10	பல புலந்து உறையும் துணை இல் வாழ்க்கை
	நம்வலத்து அன்மை கூறி, அவர் நிலை
	அறியுநம் ஆயின், நன்றுமன் தில்ல;
	பனி வார் கண்ணேம் ஆகி, இனி அது
	நமக்கே எவ்வம் ஆகின்று;
15	அனைத்தால் தோழி! நம் தொல் வினைப் பயனே!

294. முல்லை

	மங்குல் மா மழை விண் அதிர்பு முழங்கி,
	துள்ளுப் பெயல் கழிந்த பின்றை, புகைஉறப்
	புள்ளி நுண் துவலை பூவகம் நிறைய,
	காதலர்ப் பிரிந்த கையறு மகளிர்
5	நீர் வார் கண்ணின் கருவிளை மலர,
	துய்த் தலைப் பூவின் புதல் இவர் ஈங்கை
	நெய்த் தோய்த்தன்ன நீர் நனை அம் தளிர்
	இரு வகிர் ஈருளின் ஈரிய துயல்வர,
	அவரைப் பைம் பூப் பயில, அகல் வயல்
10	கதிர் வார் காய் நெல் கட்கு இனிது இறைஞ்ச,
	சிதர் சினை தூங்கும் அற்சிர அரை நாள்,
	'காய் சின வேந்தன் பாசறை நீடி,
	நம் நோய் அறியா அறனிலாளர்
	இந் நிலை களைய வருகுவர்கொல்?' என
15	ஆனாது எறிதரும் வாடையொடு
	நோனேன் தோழி! என் தனிமையானே.