அம்ம வாழி, தோழி! மகிழ்நன்

கடன் அன்று என்னும் கொல்லோ நம் ஊர்

முடம் முதிர் மருதத்துப் பெருந் துறை

உடன் ஆடு ஆயமோடு உற்ற சூளே?

அம்ம வாழி, தோழி! மகிழ்நன்

ஒரு நாள் நம் இல் வந்ததற்கு, எழு நாள்

அழுப என்ப, அவன் பெண்டிர்

தீ உறு மெழுகின் ஞெகிழ்வனர் விரைந்தே.

அம்ம வாழி, தோழி! மகிழ்நன்

மருது உயர்ந்து ஓங்கிய விரி பூம் பெருந் துறை,

பெண்டிரொடு ஆடும் என்ப தன்

தண் தார் அகலம் தலைத்தலைக் கொளவே.

அம்ம வாழி, தோழி! நம் ஊர்ப்

பொய்கைப் பூத்த, புழைக் கால் ஆம்பல்

தாது ஏர் வண்ணம் கொண்டன

ஏதிலாளர்க்குப் பசந்த என் கண்ணே.

அம்ம வாழி, தோழி! நம் ஊர்ப்

பொய்கை ஆம்பல் நார் உரி மென் கால்

நிறத்தினும் நிழற்றுதல் மன்னே;

இனிப் பசந்தன்று, என் மாமைக் கவினே.

அம்ம வாழி, தோழி! ஊரன்

நம் மறந்து அமைகுவன் ஆயின், நாம் மறந்து

உள்ளாது அமைதலும் அமைகுவம் மன்னே

கயல் எனக் கருதிய உண் கண்

பசலைக்கு ஒல்காவாகுதல் பெறினே.

அம்ம வாழி, தோழி! மகிழ்நன்

நயந்தோர் உண்கண் பசந்து, பனி மல்க

வல்லன் வல்லன் பொய்த்தல்;

தேற்றான், உற்ற சூள் வாய்த்தல்லே.

அம்ம வாழி, தோழி! மகிழ்நன்

தன் சொல் உணர்ந்தோர் அறியலன் என்றும்

தண் தளிர் வௌவும் மேனி,

ஒண் தொடி முன்கை, யாம் அழப் பிரிந்தே.

அம்ம வாழி, தோழி! ஊரன்

வெம் முலை அடைய முயங்கி, நம் வயின்

திருந்து இழைப் பணைத்தோள் நெகிழ,

பிரிந்தனன் ஆயினும், பிரியலன் மன்னே.

'அம்ம வாழி, தோழி! மகிழ்நன்

ஒண் தொடி முன்கை யாம் அழப் பிரிந்து, தன்

பெண்டிர் ஊர் இறைகொண்டனன்' என்ப

கெண்டை பாய்தர அவிழ்ந்த

வண்டு பிணி ஆம்பல் நாடு கிழவோனே.