ஐய ஆயின, செய்யோள் கிளவி;

கார் நாள் உருமொடு கையறப் பிரிந்தென,

நோய் நன்கு செய்தன எமக்கே;

யாம் உறு துயரம் அவள் அறியினோ நன்றே.

பெருஞ் சின வேந்தன் அருந் தொழில் தணியின்,

விருந்து நனி பெறுதலும் உரியள்மாதோ

இருண்டு தோன்று விசும்பின் உயர்நிலை உலகத்து

அருந்ததி அனைய கற்பின்,

குரும்பை மணிப் பூண் புதல்வன் தாயே.

நனி சேய்த்து என்னாது, நற்றேர் ஏறிச் சென்று,

இலங்கு நிலவின் இளம் பிறை போலக்

காண்குவெம் தில்ல, அவள் கவின் பெறு சுடர் நுதல்

விண் உயர் அரண் பல வௌவிய

மண்ணுறு முரசின் வேந்து தொழில் விடினே.

பெருந் தோள் மடவரல் காண்குவெம் தில்ல

நீள் மதில் அரணம் பாய்ந்தெனத் தொடி பிளந்து

வைந் நுதி மழுகிய தடங் கோட்டு யானை,

வென் வேல், வேந்தன் பகை தணிந்து,

இன்னும் தன் நாட்டு முன்னுதல் பெறினே.

புகழ் சால் சிறப்பின் காதலி புலம்பத்

துறந்து வந்தனையே, அரு தொழில் கட்டூர்

நல் ஏறு தழீஇ நாகு பெயர் காலை

உள்ளுதொறும் கலிழும் நெஞ்சம்!

வல்லே எம்மையும் வர இழைத்தனையே!

முல்லை நாறும் கூந்தல் கமழ் கொள

நல்ல காண்குவம், மாஅயோயே!

பாசறை அருந் தொழில் உதவி, நம்

காதல் நல் நாட்டுப் போதரும் பொழுதே.

பிணி வீடு பெறுக, மன்னவன் தொழிலே!

பனி வளர் தளவின் சிரல் வாய்ச் செம் முகை,

ஆடு சிறை வண்டு அவிழ்ப்ப,

பாடு சான்ற; காண்கம், வாணுதலே!

தழங்குரல் முரசம் காலை இயம்ப,

கடுஞ் சின வேந்தன் தொழில் எதிர்ந்தனனே;

மெல் அவல் மருங்கின் முல்லை பூப்பப்

பொங்கு பெயல் கனை துளி கார் எதிர்ந்தன்றே;

அம் சில் ஓதியை உள்ளுதொறும்,

துஞ்சாது அலமரல் நாம் எதிர்ந்தனமே.

முரம்பு கண் உடையத் திரியும் திகிரியொடு

பணை நிலை முணைஇய வயமாப் புணர்ந்து,

திண்ணிதின் மாண்டன்று தேரே;

ஒண்ணுதல் காண்குவம், வேந்து வினை விடினே.

முரசு மாறு இரட்டும் அருந் தொழில் பகை தணிந்து

நாடு முன்னியரோ பீடு கெழு வேந்தன்;

வெய்ய உயிர்க்கும் நோய் தணிய,

செய்யோள் இளமுலைப் படீஇயர், என் கண்ணே!