'வாழி ஆதன், வாழி அவினி!

பகைவர் புல் ஆர்க! பார்ப்பார் ஓதுக!'

என வேட்டோளே யாயே: யாமே,

'பூத்த கரும்பின், காய்த்த நெல்லின்,

கழனி ஊரன் மார்பு

பழனம் ஆகற்க!' என வேட்டேமே.

பகன்றைக் கண்ணி பல் ஆன் கோவலர்

கரும்பு குணிலா மாங்கனி உதிர்க்கும்

யாணர் ஊர! நின் மனையோள்

யாரையும் புலக்கும்; எம்மை மற்று எவனோ?